مباحث نُه‌گانه مرحوم آخوند در فصل دوم تمام شد. خلاصه این مباحث چنین بود که:
مبحث اول: معنای حقیقی صیغه امر إنشاء طلب به داعی بعث است و استعمال آن به سایر دواعی، مجاز است.
مبحث دوم: صیغه امر وضع شده در معنای وجوب یعنی معنای حقیقی صیغه امر، طلب وجوبی است.
مبحث سوم: دلالت جمله خبریه در مقام انشاء بر وجوب بالوضع است و
الفصل الثالث: الإجزاء ...، ص118
سومین فصل از فصول دوازده‌گانه مقصد اول (اوامر) مربوط به بحث إجزاء است. مرحوم آخوند عنوانی که برای این بحث انتخاب می‌کنند به تبع مرحوم شیخ انصاری[1] چنین است که الإتیان بالمأمور به علی وجهه یقتضی الإجزاء فی الجمله. آیا اتیان و امتثال مأموربه علی وجهه کفایت می‌کند و مقتضی سقوط تکلیف (سقوط اعاده و قضا) از عهده مکلف هست یا خیر؟
إن شاء الله مقداری که بحث پیش رفت و اجمالا با
